Na srebrnym globie – Grażyna Dyląg
Szata z wielu warstw barwionej gazy. Dodatki stanowią diadem z usztywnianego końskiego włosia i sandały z rzemieni.
Projektantka Magdalena Tesławska początkowo nie przyjęła propozycji współpracy z Andrzejem Żuławskim. Nawet po akceptacji pierwszych szkiców kostiumów nie była przekonana do tej produkcji. Jak wspominała po latach, nie była jednak w stanie odmówić sobie udziału w czymś tak niezwykłym. Jej zadanie nie polegało na odtworzeniu epoki, a na stworzeniu od fundamentów całej cywilizacji. Bohaterowie, jako rozbitkowie kosmiczni, musieli mieć na sobie kostiumy techniczne. Krzysztof Tyszkiewicz posłużył się autentycznymi kombinezonami lotniczymi, do których dołożył drobne elementy. Ważną częścią pracy nad kostiumami było ich patynowanie. Magdalena Tesławska posłużyła się malarskimi sposobami: na kostiumach pojawiły się wypłowienia i zwietrzenia tkaniny, a nawet specjalnie namalowane błoto. Projektanci zwracali uwagę na ścisłą przynależność kostiumu do postaci. Jak wspominała Magdalena Tesławska: „W rozwoju postaci, którą kreuje Trela, przy ostatniej facie ten kostium zatraca formę, zostaje sama faktura w stanie kompletnego rozkładu. To samo dzieje się z postacią”. Największa partia kostiumów i dekoracji znajdowała się nad Bałtykiem. Udało się uratować jedynie część kostiumów z Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu.
Magdalena Tesławska (ur. 1945 r. w Kamienicy – zm. 2011 r. w Warszawie) – kostiumografka filmowa i teatralna. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Pracę na planie filmowym rozpoczęła od przygotowania kostiumów do „Pana Wołodyjowskiego” (J. Hoffman, 1969 r.). Współpracowała z najważniejszymi reżyserami polskiego kina: przy „Panu Tadeuszu” (1999 r.) Andrzeja Wajdy czy „Ogniem i Mieczem” (1999 r.) Jerzego Hoffmana. Za kostiumy do „Wrót Europy” (J. Wójcik, 1999 r.) otrzymała nagrodę na Festiwalu Filmowym w Gdyni. Zajmowała się także przygotowywaniem kostiumów do słynnych produkcji operowych oraz projektowaniem mody. Po raz ostatni pracowała na planie „Bitwy Warszawskiej 1920” (J. Hoffman, 2011 r.).
Grażyna Dyląg – aktorka i reżyserka, która od lat mieszka w Niemczech. Ukończyła Wydział Lalkarski we Wrocławiu, a następnie występowała w Teatrze Śląskim w Katowicach i Teatrze Narodowym w Warszawie. Swoją przygodę z kinematografią rozpoczęła od debiutu w filmie „Umarli rzucają cień” (J. Dziedzina, 1978 r.). Przez lata grała w serialach niemieckich, łącząc aktorstwo z pracą pedagoga. Wykłada na uczelniach teatralnych w Niemczech i Austrii, a także prowadzi lekcje reżyserskie na międzynarodowych festiwalach.
W filmie „Na srebrnym globie” zagrała Ihezal, córkę arcykapłana i kochankę Marka, głównego bohatera.
„Na srebrnym globie” (reż. Andrzej Żuławski, 1987) – film science fiction, zrealizowany na podstawie trylogii powieściowej stryjecznego dziadka reżysera – Jerzego Żuławskiego. Grupa badaczy postanawia opuścić planetę Ziemia w poszukiwaniu wolności i szczęścia. Lądują na nieznanej planecie i rozpoczynają budowę nowej cywilizacji, z dala od ziemskiej kultury i społeczności. Po latach na planecie pojawia się Marek (Andrzej Seweryn), który zostaje uznany przez społeczność za zbawiciela. Realizację filmu przerwano w trakcie produkcji. Dokończono go po kilku latach, z wykorzystaniem komentarza reżysera i dokręconych ujęć.
Wojciech Jerzy Has (1925 – 2000) – wybitny reżyser filmowy i scenarzysta. Jego twórczość wyróżnia się umiejętnością podejmowania różnorodnych tematów. W swym pełnometrażowym debiucie („Pętla”, 1957) ukazał dylematy młodego alkoholika, obsadzając w głównej roli Gustawa Holoubka. Wykorzystując tematykę rozliczeń z II wojną światową w „Jak być kochaną” (1962), nawiązał do nurtu polskiej szkoły filmowej. Jego najbardziej znana baśń kostiumowa „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1964) do dziś urzeka widzów na całym świecie. Wojciech Jerzy Has często wykorzystywał motyw podróży i szalonych przygód, czerpiąc inspiracje z dzieł literackich. W 2014 roku został patronem studia w Centrum Technologii Audiowizualnych we Wrocławiu.
