Na srebrnym globie – Andrzej Seweryn
Czarny kombinezon astronauty wykonany z dzianiny. Dodatkiem są wiązane buty, spatynowane rękawice i hełm z pleksi.
Projektantka Magdalena Tesławska początkowo nie przyjęła propozycji współpracy z Andrzejem Żuławskim. Nawet po akceptacji pierwszych szkiców kostiumów nie była przekonana do tej produkcji. Jak wspominała po latach, nie była jednak w stanie odmówić sobie udziału w czymś tak niezwykłym. Jej zadanie nie polegało na odtworzeniu epoki, a na stworzeniu od fundamentów całej cywilizacji. Bohaterowie, jako rozbitkowie kosmiczni, musieli mieć na sobie kostiumy techniczne. Krzysztof Tyszkiewicz posłużył się autentycznymi kombinezonami lotniczymi, do których dołożył drobne elementy. Ważną częścią pracy nad kostiumami było ich patynowanie. Magdalena Tesławska posłużyła się malarskimi sposobami: na kostiumach pojawiły się wypłowienia i zwietrzenia tkaniny, a nawet specjalnie namalowane błoto. Projektanci zwracali uwagę na ścisłą przynależność kostiumu do postaci. Jak wspominała Magdalena Tesławska: „W rozwoju postaci, którą kreuje Trela, przy ostatniej facie ten kostium zatraca formę, zostaje sama faktura w stanie kompletnego rozkładu. To samo dzieje się z postacią”. Największa partia kostiumów i dekoracji znajdowała się nad Bałtykiem. Udało się uratować jedynie część kostiumów z Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu.
Krzysztof Tyszkiewicz (ur. 1946 r. we Wrocławiu – zm. 2005 r.) – kostiumograf i scenograf filmowy. Pracował m.in. przy produkcjach „Na srebrnym globie”, „Drzewa”, „Zabicie ciotki” oraz „Fort 13”.
Andrzej Seweryn – polski aktor filmowy i reżyser teatralny. Absolwent PWST w Warszawie, gdzie dyplom uzyskał w 1968 roku. Przez lata pojawiał się w spektaklach Teatru Telewizji, co zaowocowało później występami w filmach. Odegrał rolę Maksa w nominowanej do Oscara „Ziemi Obiecanej” (A. Wajda, 1974 r.), dzięki której zdobył uznanie i prestiż. Współpracował m.in. z Krzysztofem Zanussim i Jerzym Hoffmanem. W ich filmach grał pewne siebie i zdecydowane postacie. Po wielu sukcesach w kraju wyjechał wraz z Wojciechem Pszoniakiem do Francji, gdzie występował zarówno w produkcjach filmowych, jak i w słynnym teatrze Comédie-Française. Jest Dyrektorem Naczelnym Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana w Warszawie. W 2006 roku zrealizował swój debiut reżyserski „Kto nigdy nie żył”.
W filmie „Na srebrnym globie” zagrał Marka.
Andrzej Żuławski (ur. 1940 r. we Lwowie) – polski reżyser filmowy, pisarz, scenarzysta i aktor. Młodość spędził we Francji, gdzie studiował filozofię na Sorbonie. Był asystentem Andrzeja Wajdy przy „Samsonie” (1961 r.) i „Miłości dwudziestolatków” (1962 r.). Zrealizowany przez niego samodzielnie film fabularny „Trzecia część nocy” (1971 r.) był adaptacją opowiadania jego ojca. W swojej twórczości znany jest z umiejętności wplatania elementów fantastyki. Fabuły dotyczą często tematu opętania i rozpadu osobowości („Opętanie”, 1981 r.; „Szamanka”,1996 r.). Andrzej Żuławski jest także autorem utworów poetyckich i powieści, m.in. „Lity bór” i „Ogród miłosny”. Jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej (EFA).
Wojciech Jerzy Has (1925 – 2000) – wybitny reżyser filmowy i scenarzysta. Jego twórczość wyróżnia się umiejętnością podejmowania różnorodnych tematów. W swym pełnometrażowym debiucie („Pętla”, 1957) ukazał dylematy młodego alkoholika, obsadzając w głównej roli Gustawa Holoubka. Wykorzystując tematykę rozliczeń z II wojną światową w „Jak być kochaną” (1962), nawiązał do nurtu polskiej szkoły filmowej. Jego najbardziej znana baśń kostiumowa „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1964) do dziś urzeka widzów na całym świecie. Wojciech Jerzy Has często wykorzystywał motyw podróży i szalonych przygód, czerpiąc inspiracje z dzieł literackich. W 2014 roku został patronem studia w Centrum Technologii Audiowizualnych we Wrocławiu.
