Lalka – Beata Tyszkiewicz (3)
Dwuczęściowa suknia damska, zdobiona szarą i czarną pasmanterią.
Skarżyński Jerzy (1924 – 2004), Skarżyńska-Minticz Lidia (1920 – 1994) – polscy scenografowie współpracujący z najważniejszymi reżyserami polskiej kinematografii. Lidia Skarżyńska-Minticz studiowała malarstwo na ASP w Krakowie i architekturę na Politechnice Krakowskiej. Skarżyński uczył się w Szkole Przemysłu Artystycznego w Krakowie. Związani byli z teatrami w Krakowie: Starym Teatrem i Teatrem im. J. Słowackiego, gdzie zaprojektowali m.in. scenografię do „Wesela” S. Wyspiańskiego (1969). W filmie współpracowali z Wojciechem Jerzym Hasem, projektując scenografię i kostiumy do trzech jego największych produkcji: „Lalki”, „Rękopisu znalezionego w Saragossie” i „Sanatorium pod Klepsydrą”.
Beata Tyszkiewicz – polska dama kinematografii, która występuje w filmach niezmiennie od 1957 roku. Jej pierwsza kreacja Klary w „Zemście” (A. Bohdziewicz, B. Korzeniewski, 1956) stała się początkiem wielkiej kariery. Współpracowała z Wojciechem Jerzym Hasem przy „Rękopisie znalezionym w Saragossie” (1964), gdzie stworzyła kreację Donny Uzedy. Przez lata występowała w rolach subtelnych i kobiecych, m.in. jako hrabina w „Pannie z mokrą głową” (K. Tarnas, 1994). Znana jest także z ról w komediach romantycznych. W latach 90. była prezesem Fundacji Kultury Polskiej.
W filmie „Lalka” odegrała rolę zimnej i pozbawionej skrupułów Izabeli Łęckiej.
„Lalka” (reż. Wojciech Jerzy Has, 1968) – film jest adaptacją najsłynniejszej powieści Bolesława Prusa. Młody i zamożny kupiec warszawski Stanisław Wokulski (Marian Dmochowski) poznaje intrygującą i piękną szlachciankę, Izabelę Łęcką (Beata Tyszkiewicz). Za wszelką cenę postanawia zdobyć jej względy, lekceważąc przy tym przestrogi swego dobrego przyjaciela, Ignacego Rzeckiego. Musi wybierać między miłością do kobiety a swym własnym dobrem. Niezwykle malarska i imponująca rozmachem produkcja Hasa do dziś cieszy się popularnością wśród widzów. O rolę Wokulskiego starał się sam Cybulski, a liczba statystów sięgnęła dziesięciu tysięcy. Has wykorzystał malownicze plenery Wrocławia, filmując okolice dzisiejszej Hali Stulecia, a także wnętrza secesyjnego hotelu Monopol.
Wojciech Jerzy Has (1925 – 2000) – wybitny reżyser filmowy i scenarzysta. Jego twórczość wyróżnia się umiejętnością podejmowania różnorodnych tematów. W swym pełnometrażowym debiucie („Pętla”, 1957) ukazał dylematy młodego alkoholika, obsadzając w głównej roli Gustawa Holoubka. Wykorzystując tematykę rozliczeń z II wojną światową w „Jak być kochaną” (1962), nawiązał do nurtu polskiej szkoły filmowej. Jego najbardziej znana baśń kostiumowa „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1964) do dziś urzeka widzów na całym świecie. Wojciech Jerzy Has często wykorzystywał motyw podróży i szalonych przygód, czerpiąc inspiracje z dzieł literackich. W 2014 roku został patronem studia w Centrum Technologii Audiowizualnych we Wrocławiu.
